Nga Irena Shabani
Kushedi sa herë jam matur të të shkruaj,
të të them të pathënat ndonjë natë të gjatë,
pastaj kam hequr dorë, njësoj si një dezertim
nuk e mohoj që duhet guxim për të rrëfyer ndjenjat.
Kam zgjedhur natën të të flas,
rrugëve të Tiranës kur vjeshta rrëzon përtokë gjethe
ndërsa radioja, nga një stacion i dal mode
lëshon në ajër tinguj pendimi…
Por kam heshtur ato njëmijë herë
Ku qindra herë kam dashur të vij,
pa mundur të nisem kurrë…
Janë të cuditshme rrugët,
ti i sheh sesi shtrihen para këmbëve të tua,
krejt të drejta, duke të ftuar për të ecur,
derisa kupton se i ke këmbët e lidhura.
I hedh sytë drejt tyre dhe sheh sesi sandalet e bukura
Bëhen zinxhirë të rëndë çeliku,
sesi toka bëhet hallkë ku të mbërthen frika,
sesi thonjtë nuk janë gjë tjetër veçse gozhdë të zeza.
Ti e di sesa e madhe bëhet Tirana e vogël prej mungesave,
ndoshta prandaj e kupton sesi angullin era nëpër rrugët e saj,
mbase kështu e kupton se zbrazëtira ku kumbon zëri yt,
nuk është asgjë më shumë sesa një ëndërr ku ti gremisesh në gjumë…
Falenderojmë Irena Shabani për shkrimin e publikuar në intv.al